Zaterdag 29 oktober vindt de Haagse Museumnacht plaats. Bijna 40 instellingen openen van 20:00 – 01:00 hun deuren en de bezoekers kunnen zich laten onder dompelen in beeldende kunst, muziek, theater en andere activiteiten.

Sommigen openen hun deuren eerder. In samenwerking met Museumnacht organiseert West in Huis Haguetan een Museumnacht Symposium over Kunst & Werkelijkheid. Ulf Aminde, Edo Dijksterhuis, Marcel van Eeden, Jean-Pierre Geelen, Jannet de Goede, Michael van Hoogenhuyze, Harmen de Hoop, Philip Peters en Nina Polak laten hun licht schijnen op deze thematiek. Binnen deze conferentie wordt in lezingen en paneldiscussies de (on)logica van dingen aan de orde gesteld. Daarbij worden vragen gesteld als: wat is echt, wat is onecht en wat is authenticiteit? En: wat is de invloed van (beeld)taal op onze werkelijkheid? En verandert de betekenis van de termen echt en onecht in onze (virtuele) wereld?Met dank aan Jean-Pierre Geelen en West, publiceert Jegens en Tevens een deel van zijn gesproken essay dat hij zaterdag in zijn geheel zal voordragen.

Jean-Pierre Geelen – De waarheid is een leugen
...‘Het is niet wat het lijkt, het lijkt niet wat het is – toch de definitie van kunst.’ De directeur mocht op televisie reclame maken voor zijn nieuwe museum, dat de volgende dag geopend zou worden. Dit was wat zijn nieuwe oord de toeschouwer zou tonen. Moderne kunst. Zijn definitie past inmiddels naadloos op de media. Want kunst en media, ooit gescheiden werelden, dijden uit en zijn elkaar gaan overlappen. In het grijze gebied tussen feit en fictie verrees de verbeelding van het nieuws.
Het ging geleidelijk, de ‘kleinkunst’ vormde het opstapje. De satire, voornamelijk de televisiesatire, zocht vanaf de jaren negentig van de twintigste eeuw steeds meer de grenzen van de werkelijkheid op, om er net iets overheen te stappen. De werkelijkheid bespotten door hem bedrieglijk goed na te maken, met de vertrouwde stijlmiddelen en – clichés van de media. Wie nietsvermoedend in een aflevering van Arjan Ederveens 30 minuten (VPRO) belandde, kon zomaar denken dat hij werkelijk getuige was van een – hooguit ietwat bijzondere – documentaire over een blanke boer uit Groningen, geboren in een verkeerd lichaam: hij voelde zich een bosneger uit Zaïre en onderging plastische chirurgie en zelfs een pigmentoperatie.
Het had waar kunnen zijn. Alle nonsens worden geloofwaardig, zolang je die maar in de mal van de media past. Het sjabloon waarin wij geconditioneerd zijn en dat we blind vertrouwen. Wie is er nooit in de valkuil gestapt van De Speld, het clubje bellentrekkers dat kolder zo weet te verpakken en te presenteren (in een krant) dat de geloofwaardigheid niet of nauwelijks betwijfeld wordt? ‘Harry Mulisch verzamelde jaargangen van TROS-Kompas’ – waarom ook niet?...