Drie figuren in lange witte gewaden dansen tegen het licht van een ondergaande zon. Dansen, zoals je dat ziet in de vroegste muziekvideo’s, de drie figuren op een rij sierlijk met de armen zwaaiend, tegen een close up van een gezicht op de achtergrond van het scherm. Het zijn drie verschijningen die verschillende periodes uit het leven van Nico, Duits fotomodel, zangeres en actrice, verbeelden. Lars Laumann en Benjamin Alexander Huseby maakten in 2009 de film ‘You Can’t Pretend To Be Somebody Else – You already Are’ over haar leven, en hebben die voor Laumanns expositie in galerie West opnieuw kunnen monteren. Tot groot genoegen van Laumann. “Ik begrijp niet waarom we dit niet eerder hebben gedaan”. Beelden van haar lange haar die overgaan in waaierende zeeanemonen, Nico dansend in een club, of al fietsend boven de horizon uitklimmend, haar beeld vertekend door het hete asfalt. Met poëtische filmfragmenten laten Laumann en Huseby het beeld zien dat zij zich, beiden echte fans, hebben gevormd van de protegé van Andy Warholl die zong met the Doors en the Velvet Underground. Tegelijkertijd heeft de film ook een documentair element, gebaseerd op teksten uit haar onafgemaakte autobiografie en fragmenten uit interviews met vrienden Lou Reed en Iggy Pop. Geen verhaal met begin en eind, maar een mix van fragmenten uit de mythe rond deze vrouw.

Laumanns keuze om de rol van Nico te laten vertolken door drie mannelijke acteurs in travestie – de Nico uit een donkere periode in haar leven, het model, en de periode daarna – werkt. De travestie sluit aan bij Nico’s fascinatie voor mannelijke en vrouwelijke rolpatronen en zorgt er tegelijk voor dat de film, hoewel intiem, niet te dichtbij ‘de vrouw achter’ Nico komt en een zeker mysterie in stand houdt.

Volhouden
Tonen, uitvergroten, van bijzondere personen of fenomenen, zonder te oordelen. Dat is ook de kracht van eerdere video’s van Laumann, zijn ‘ Shut up child, this ain’t bingo’ (2009), waarin de relatie tussen de Noorse kunstenares Kjersti Advig en de ter dood veroordeelde gevangene Carlton Turner centraal staat, of ‘Berlinmuren’ over een vrouw die ‘getrouwd’ is met de Berlijnse muur. Het werk van Laumann was al te zien in het MoMA, Biennales van Liverpool en Berlijn, maar nog niet eerder had hij een solotentoonstelling in Nederland. De tentoonstelling ‘I wanna dance with somebody’ is het resultaat van anderhalf jaar volhouden door galeriehoudster Marie-José Sondeijker. Afgelopen november zei hij plotseling ja en toen moest het er maar snel van komen. Hij neemt drie andere kunstenaars mee met wie hij voor deze tentoonstelling de samenwerking aanging. Daaronder ook Rein Vollenga. Zijn draagbare sculpturen werden eerder door ontwerper Thierry Mugler en Lady Gaga gebruikt als fashion statement. In West wordt zijn sensuele vrouwfiguur gedragen door een op de grond geprojecteerde menigte. Zij steken zo nu en dan hun handen de lucht in, waardoor het lijkt of zij het sculptuur van Vollenga dragen. Maar ze zien haar niet. De geprojecteerde beelden zijn afkomstig uit de beveiligingscamera’s van het Loveparade festival, waar vorig jaar 21 mensen omkwamen in het gedrang toen paniek ontstond. Laumann, die zijn inspiratie voor een groot deel van het wereldwijde web haalt, vond de beelden op de site van de organisatie van het festival. Zij hadden die geplaatst vanwege de discussie over de schuldvraag rondom het drama. Hij raakte vooral gefascineerd door de beelden, waarop wordt ingezoomd op penibele situaties. Degene achter de knoppen moet van dichtbij hebben zien aankomen dat het niet goed zou gaan, maar was te ver weg om iets te doen.

Rapmuziek
Laumann zet de bezoeker tenslotte nog aan het puzzelen. Samen met grafisch vormgever Vela Arbutina ging hij op zoek naar passende muziek voor ‘The Wiz’ , de Wizard of Oz-remake uit de jaren 70 met een geheel afro-amerikaanse cast. Rapmuziek, vanwege de achtergrond van de acteurs? Musical, om aansluiting te vinden bij het genre? Muziek uit dezelfde tijd, dezelfde stad? Laumann en Arbutina onderzochten verschillende verbanden. Door verschillende koptelefoons te proberen, kan ieder zelf ervaren wat voor verschil dat maakt voor de beelden. Maar welke past het best? Met ‘I wanna dance with somebody’ zetten Laumann en zijn collega kunstenaars een fijne tentoonstelling neer. De mix van meligheid, nostalgie, documentaire en mythologie is in balans, en samen vormen ze het recept voor een mooi inzicht in Laumanns associaties bij de belichte fenomenen. Die zijn nergens dwingend, maar door zijn oprechte interesse en zichtbaar plezier in de samenwerking wel erg aanstekelijk. Zou dat laatste de overeenkomst zijn met het Whitney Houston liedje, waarnaar de tentoonstelling is vernoemd?