previous
next See how the land lays
With Saâdane Afif, Diego Tonus, Guillaume Bijl, Edith Dekyndt, Marilou van Lierop, Gabriel Kuri, Suchan Kinoshita, Fabio Zimbres, Javier Téllez and Latifa Echakhch.
3.12.2016 — 27.02.2017With Saâdane Afif, Diego Tonus, Guillaume Bijl, Edith Dekyndt, Marilou van Lierop, Gabriel Kuri, Suchan Kinoshita, Fabio Zimbres, Javier Téllez and Latifa Echakhch.
See how the land lays
With Saâdane Afif, Diego Tonus, Guillaume Bijl, Edith Dekyndt, Marilou van Lierop, Gabriel Kuri, Suchan Kinoshita, Fabio Zimbres, Javier Téllez and Latifa Echakhch.
3.12.2016 — 27.02.2017With Saâdane Afif, Diego Tonus, Guillaume Bijl, Edith Dekyndt, Marilou van Lierop, Gabriel Kuri, Suchan Kinoshita, Fabio Zimbres, Javier Téllez and Latifa Echakhch.
22.02.2017 —
In het statige Haagse Huis Huguetan loopt See how the land lays, een groepstentoonstelling met werk van onder meer Marilou van Lierop, Guillaume Bijl en Javier Téllez. De tien deelnemers publiceerden allen in het Belgische tijdschrift GAGARIN. Ondanks de vage curatoriële opzet is het een urgente tentoonstelling met een manifest politieke armslag.
Sinds 2000 geeft GARARIN, een publicatie met als ondertitel The artists in their own words, carte blanche aan kunstenaars van over de hele wereld. Het door Wilfried Huet in Antwerpen opgestarte project biedt kunstenaars van allerlei pluimage de kans een vrije papieren publicatie te maken in de vorm van geschriften, beeld of grafische bijdrages. Vrij: geen tussenkomst van een of andere (eind)redactie bewerkt of ‘bezoedelt’ het aangeleverd materiaal. GAGARIN laat zich naar eigen zeggen leiden door John Baldessari’s uitspraak ‘Talking about art simply is not art. Talk can be art, but then it is not talking about art’. In 33 nummers kwamen ondertussen bijdrages van meer dan 280 kunstenaars aan bod. Naar verluidt houdt GAGARIN het na deze editie voor bekeken – zoals bij aanvang gepland.
West Den Haag huldigt deze onalledaagse publicatie met een dubbeltentoonstelling. In West aan het Groenewegje blader je door 16 jaar GAGARIN en zijn publicatieprojecten van Andreas Slominski en Joseph Beuys te ontdekken. Grootser opgevat is de groepstentoonstelling bij Huis Huguetan, het stadspaleis aan de fraaie Lange Voorhout waar tot begin 2016 de Hoge Raad der Nederlanden gevestigd was (en waar per 2020 de Eerste Kamer der Staten-Generaal tijdelijk zal zetelen).
See how the land lays brengt tien werken en ensembles van evenveel kunstenaars samen die de afgelopen jaren in GAGARIN verschenen (naast de werken zijn ook de publicaties in de zalen vertegenwoordigd). Als opzet koost het curatorencollectief HELD voor het idee van de ruimtevaarder. Zo wil volgens de zaaltekst de tentoonstelling een poging doen om ‘het “vue plongeante” in beeld te brengen dat de kosmonaut voor ogen kreeg tijdens zijn terugkeer uit de orbit naar de aarde’. Wat daar precies mee bedoeld wordt is ons nog steeds niet duidelijk. Maar het zal ons worst wezen: deze groepsshow bevat erg veel boeiend werk dat samen een sterk statement maakt. Gepast, zeker in deze politieke Dumb & dumber tijden. De Belgische Marilou van Lierop opent meteen solide met een video opgebouwd uit – zeg maar – alternative facts (of heet dit fake news?). Haar singlescreen video Total Recall of Mundane Conversations, alweer uit 2010, zet ons door de media geconditioneerd verwachtingspatroon en vooringenomen conceptie op de helling. Wie in deze groene nachtbeelden een of ander protest in het Midden-Oosten ontwaart: think again. Dit zijn shots van een vreedzame carnavalstoet ergens in the middle of Holland. In dezelfde zaal Laboratory 1 (1995-2015) van Edith Dekyndt: een van het metershoge plafond tot aan de grond reikend barok gordijn waarvan de onderkant verschillende malen in de koffie werd gedoopt.
Om de hoek pakt Guillaume Bijl spectaculair scherp uit met zijn installatie Nieuwe democratische partij (2016). In de grote centrale zaal van het Huis Huguetan staat alles gereed voor de speech van Stef Duyck, de woordvoerder van de NDP uit de titel: het spreekgestoelte pronkt op een met vlaggen getooid podium, een honderdtal stoelen in de zaal. Affiches van Duyck en zijn partij sieren de muren, in de zaal lallen de speakers de ene greatest hit van Joe Cocker na de andere. De stoer-commerciële stijl die Guillaume Bijl haarfijn imiteert is dezelfde als die van de N-VA (Duyck lijkt overigens verdacht op Bart De Wever, kopstuk van die partij en tevens burgemeester van Antwerpen). Maar dit werk refereert evengoed naar de PVV en Wilders, Front National en Le Pen, Trump en zoveel andere extreemrechtse, rechtse, centrumrechtse en andere propaganda. Bijls beduidende installatie is al even hilarisch als huiveringwekkend.
Processing Authorities (2015) van Diego Tonus gaat onder meer in op de wetgevende macht, aansluitend op deze locatie. De Italiaan stuitte in het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis te Amsterdam op een grote hoeveelheid voorzittershamers, ooit eigendom van belangenverenigingen (waaronder feministische en antiracistische verenigingen), van rechters en veilers. In een video zien we honderden verschillende hamers één keer hun ding doen: een droge tik op een blokje hout. Deze snelle opeenvolging van verschillende instrumenten met een andere sonoriteit levert een ruimt twee uur durende mantra op met een niet mis te verstane boodschap.
Hoewel de bijdragen van Saâdane Afif, Suchan Kinoshita en Latifa Echakhch in deze context minder overtuigen, piekt de tentoonstelling met Javier Téllez’ One flew over the void (2005). Voor dit videowerk trommelde de kunstenaar een batterij patiënten uit een geestelijk gezondheidscentrum op om te protesteren tegen de vooroordelen omtrent hun persoon en positie. Op het strand aan de grens van Mexico met de Verenigde Staten liet hij deze mensen een circus opvoeren. Verkleed als leeuwentemmer en dieren, zien we hen met hoepel en zweep acts opvoeren. Steeds prominent aanwezig: de ‘muur’ – destijds een reeks van lange stalen staken – die de twee staten van elkaar scheidt. Als hoogtepunt van dit geëngageerde circus werd een menselijke kanonskogel (een Amerikaan met paspoort) over de grens van Mexico naar het noorden afgeschoten. Na twaalf jaar klinkt deze humane en humoristische kritiek op het migratiebeleid van de VS striemender dan ooit.
Sinds 2000 geeft GARARIN, een publicatie met als ondertitel The artists in their own words, carte blanche aan kunstenaars van over de hele wereld. Het door Wilfried Huet in Antwerpen opgestarte project biedt kunstenaars van allerlei pluimage de kans een vrije papieren publicatie te maken in de vorm van geschriften, beeld of grafische bijdrages. Vrij: geen tussenkomst van een of andere (eind)redactie bewerkt of ‘bezoedelt’ het aangeleverd materiaal. GAGARIN laat zich naar eigen zeggen leiden door John Baldessari’s uitspraak ‘Talking about art simply is not art. Talk can be art, but then it is not talking about art’. In 33 nummers kwamen ondertussen bijdrages van meer dan 280 kunstenaars aan bod. Naar verluidt houdt GAGARIN het na deze editie voor bekeken – zoals bij aanvang gepland.
West Den Haag huldigt deze onalledaagse publicatie met een dubbeltentoonstelling. In West aan het Groenewegje blader je door 16 jaar GAGARIN en zijn publicatieprojecten van Andreas Slominski en Joseph Beuys te ontdekken. Grootser opgevat is de groepstentoonstelling bij Huis Huguetan, het stadspaleis aan de fraaie Lange Voorhout waar tot begin 2016 de Hoge Raad der Nederlanden gevestigd was (en waar per 2020 de Eerste Kamer der Staten-Generaal tijdelijk zal zetelen).
See how the land lays brengt tien werken en ensembles van evenveel kunstenaars samen die de afgelopen jaren in GAGARIN verschenen (naast de werken zijn ook de publicaties in de zalen vertegenwoordigd). Als opzet koost het curatorencollectief HELD voor het idee van de ruimtevaarder. Zo wil volgens de zaaltekst de tentoonstelling een poging doen om ‘het “vue plongeante” in beeld te brengen dat de kosmonaut voor ogen kreeg tijdens zijn terugkeer uit de orbit naar de aarde’. Wat daar precies mee bedoeld wordt is ons nog steeds niet duidelijk. Maar het zal ons worst wezen: deze groepsshow bevat erg veel boeiend werk dat samen een sterk statement maakt. Gepast, zeker in deze politieke Dumb & dumber tijden. De Belgische Marilou van Lierop opent meteen solide met een video opgebouwd uit – zeg maar – alternative facts (of heet dit fake news?). Haar singlescreen video Total Recall of Mundane Conversations, alweer uit 2010, zet ons door de media geconditioneerd verwachtingspatroon en vooringenomen conceptie op de helling. Wie in deze groene nachtbeelden een of ander protest in het Midden-Oosten ontwaart: think again. Dit zijn shots van een vreedzame carnavalstoet ergens in the middle of Holland. In dezelfde zaal Laboratory 1 (1995-2015) van Edith Dekyndt: een van het metershoge plafond tot aan de grond reikend barok gordijn waarvan de onderkant verschillende malen in de koffie werd gedoopt.
Om de hoek pakt Guillaume Bijl spectaculair scherp uit met zijn installatie Nieuwe democratische partij (2016). In de grote centrale zaal van het Huis Huguetan staat alles gereed voor de speech van Stef Duyck, de woordvoerder van de NDP uit de titel: het spreekgestoelte pronkt op een met vlaggen getooid podium, een honderdtal stoelen in de zaal. Affiches van Duyck en zijn partij sieren de muren, in de zaal lallen de speakers de ene greatest hit van Joe Cocker na de andere. De stoer-commerciële stijl die Guillaume Bijl haarfijn imiteert is dezelfde als die van de N-VA (Duyck lijkt overigens verdacht op Bart De Wever, kopstuk van die partij en tevens burgemeester van Antwerpen). Maar dit werk refereert evengoed naar de PVV en Wilders, Front National en Le Pen, Trump en zoveel andere extreemrechtse, rechtse, centrumrechtse en andere propaganda. Bijls beduidende installatie is al even hilarisch als huiveringwekkend.
Processing Authorities (2015) van Diego Tonus gaat onder meer in op de wetgevende macht, aansluitend op deze locatie. De Italiaan stuitte in het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis te Amsterdam op een grote hoeveelheid voorzittershamers, ooit eigendom van belangenverenigingen (waaronder feministische en antiracistische verenigingen), van rechters en veilers. In een video zien we honderden verschillende hamers één keer hun ding doen: een droge tik op een blokje hout. Deze snelle opeenvolging van verschillende instrumenten met een andere sonoriteit levert een ruimt twee uur durende mantra op met een niet mis te verstane boodschap.
Hoewel de bijdragen van Saâdane Afif, Suchan Kinoshita en Latifa Echakhch in deze context minder overtuigen, piekt de tentoonstelling met Javier Téllez’ One flew over the void (2005). Voor dit videowerk trommelde de kunstenaar een batterij patiënten uit een geestelijk gezondheidscentrum op om te protesteren tegen de vooroordelen omtrent hun persoon en positie. Op het strand aan de grens van Mexico met de Verenigde Staten liet hij deze mensen een circus opvoeren. Verkleed als leeuwentemmer en dieren, zien we hen met hoepel en zweep acts opvoeren. Steeds prominent aanwezig: de ‘muur’ – destijds een reeks van lange stalen staken – die de twee staten van elkaar scheidt. Als hoogtepunt van dit geëngageerde circus werd een menselijke kanonskogel (een Amerikaan met paspoort) over de grens van Mexico naar het noorden afgeschoten. Na twaalf jaar klinkt deze humane en humoristische kritiek op het migratiebeleid van de VS striemender dan ooit.
Ghent’s contemporary art museum is featuring an idiosyncratic exhibition marking the final edition of the artists’ magazine ‘Gagarin, the Artists in their Own Words’. The exhibition features work by over a dozen artists who share the magazine’s world view. Flandersnews had an exclusive interview with curator Wilfried Huet as he was putting the final touches to the exhibition.
The last edition of the artists’ magazine Gagarin is being published shortly. Since the year 2000 33 editions have appeared but at the very start Wilfried Huet, the artist behind the publication, decided it would have a limited number of editions. To mark the end of the road for Gagarin two exhibitions are being staged: one in The Hague in the Netherlands that runs until 27 February and a second in the Ghent contemporary art museum, the S.M.A.K. That exhibition has just opened.
“The exhibition in The Hague is called “See How the Land Lays”. Here the astronaut Gagarin after whom the publication is named returns home from space; he passes through the cloud cover and is amazed by what he sees below. What to make of it?”
“In Ghent you have the opposite approach. The exhibition is entitled ‘The String Traveller’ and Gagarin's gaze is towards space. He discovers the heavens.”
The name of the magazine refers to the first man in space, Yuri Gagarin. For sixteen years the magazine 'Gagarin, the Artists in their Own Words', has documented our world in texts written and produced by artists. In each edition eight artists from eight different countries are given a say. The result means that the entire world is involved and the contributions are particularly diverse.
Wilfried Huet :“By the year 2000 art criticism had started to become a world of its own. Essays were written and they had little to do with the subject the artist was talking about. Gagarin was a reaction to this, to the academic approach to art. I wanted to allow artists to have their say again. Artists would regain their voice. I told them no theory, no descriptive tracts, don't go explaining your work! No colour or images… Of course colour and images appeared in Gagarin. Rules are there to be broken, aren't they?”
“Jazz singer Louis Armstrong put it well when a journalist once asked him 'Can you explain jazz?' ‘Sure' he said. 'If you need to have jazz explained to you, you will never know'. And that's how it is with art too.”
Wilfried Huet asked numerous artists to contribute and many were happy to do so. Always he selected artists who contrasted with one another. The texts in their various forms that appeared in Gagarin are all works of art in their own right.
“We had contributions in Mandarin, Gujarati and even Dutch. Always with a translation. Only once did we shy away from providing a translation. That was a Georgian artist who published extracts from her diary. She said it was too personal and didn't want it translated from the Georgian. One contribution only featured one word. ‘Rumeur’. It was enough.”
“Willem Boshoff wrote his contribution 'Book that is Afraid' when he was in a South African jail. He used a secret cypher. There's no punctuation. It's hardly legible, but we published. It's art!”
The exhibition in The Hague features work by artists who appeared in Gagarin. In Ghent the approach is somewhat different. Many artists are contributors. Others share the same attitude towards art as the publication. In Huet's words: “the artists who share Gagarin's stubbornness”. The results are indeed stunning. In Ghent fifteen artists have contributed: Leonor Antunes, Jack Arnold, Rosa Barba, Maya Deren, Marcel Duchamp, João Maria Gusmão + Pedro Paiva, Bernd Lohaus, Anthony McCall, Roman Ondák, Amalia Pica, Michael Ross, Grazia Toderi and Marilou van Lierop.
There's a 16mm film featuring a parrot in his cage. It runs in a loop. Another work shows the attack on the Russian Duma with strings joining the people featured in the work and the spectators. String is a red thread though the exhibition with another work showing two women on different peaks of a mountain linked by a piece of rope. Photocopies are suspended along the rope and these have been coloured by the museum's staff!
Don't forget to put on the headset to hear the words of Pablo Picasso. Picasso is recorded while he is destroying a work!
Many people are also looking forward to the special event on 10 March, when police officers from a dozen nations will read out texts in their own language published in Gagarin.
Wilfried Huet “We're flying in a London Bobby, a French gendarme, an Italian carabinieri and a Punjabi police officer. They will all read pieces in their native language. It did take some convincing to get this event off the ground, but we're doing it. It proves the point that art can be direct.”
The last edition of the artists’ magazine Gagarin is being published shortly. Since the year 2000 33 editions have appeared but at the very start Wilfried Huet, the artist behind the publication, decided it would have a limited number of editions. To mark the end of the road for Gagarin two exhibitions are being staged: one in The Hague in the Netherlands that runs until 27 February and a second in the Ghent contemporary art museum, the S.M.A.K. That exhibition has just opened.
“The exhibition in The Hague is called “See How the Land Lays”. Here the astronaut Gagarin after whom the publication is named returns home from space; he passes through the cloud cover and is amazed by what he sees below. What to make of it?”
“In Ghent you have the opposite approach. The exhibition is entitled ‘The String Traveller’ and Gagarin's gaze is towards space. He discovers the heavens.”
The name of the magazine refers to the first man in space, Yuri Gagarin. For sixteen years the magazine 'Gagarin, the Artists in their Own Words', has documented our world in texts written and produced by artists. In each edition eight artists from eight different countries are given a say. The result means that the entire world is involved and the contributions are particularly diverse.
Wilfried Huet :“By the year 2000 art criticism had started to become a world of its own. Essays were written and they had little to do with the subject the artist was talking about. Gagarin was a reaction to this, to the academic approach to art. I wanted to allow artists to have their say again. Artists would regain their voice. I told them no theory, no descriptive tracts, don't go explaining your work! No colour or images… Of course colour and images appeared in Gagarin. Rules are there to be broken, aren't they?”
“Jazz singer Louis Armstrong put it well when a journalist once asked him 'Can you explain jazz?' ‘Sure' he said. 'If you need to have jazz explained to you, you will never know'. And that's how it is with art too.”
Wilfried Huet asked numerous artists to contribute and many were happy to do so. Always he selected artists who contrasted with one another. The texts in their various forms that appeared in Gagarin are all works of art in their own right.
“We had contributions in Mandarin, Gujarati and even Dutch. Always with a translation. Only once did we shy away from providing a translation. That was a Georgian artist who published extracts from her diary. She said it was too personal and didn't want it translated from the Georgian. One contribution only featured one word. ‘Rumeur’. It was enough.”
“Willem Boshoff wrote his contribution 'Book that is Afraid' when he was in a South African jail. He used a secret cypher. There's no punctuation. It's hardly legible, but we published. It's art!”
The exhibition in The Hague features work by artists who appeared in Gagarin. In Ghent the approach is somewhat different. Many artists are contributors. Others share the same attitude towards art as the publication. In Huet's words: “the artists who share Gagarin's stubbornness”. The results are indeed stunning. In Ghent fifteen artists have contributed: Leonor Antunes, Jack Arnold, Rosa Barba, Maya Deren, Marcel Duchamp, João Maria Gusmão + Pedro Paiva, Bernd Lohaus, Anthony McCall, Roman Ondák, Amalia Pica, Michael Ross, Grazia Toderi and Marilou van Lierop.
There's a 16mm film featuring a parrot in his cage. It runs in a loop. Another work shows the attack on the Russian Duma with strings joining the people featured in the work and the spectators. String is a red thread though the exhibition with another work showing two women on different peaks of a mountain linked by a piece of rope. Photocopies are suspended along the rope and these have been coloured by the museum's staff!
Don't forget to put on the headset to hear the words of Pablo Picasso. Picasso is recorded while he is destroying a work!
Many people are also looking forward to the special event on 10 March, when police officers from a dozen nations will read out texts in their own language published in Gagarin.
Wilfried Huet “We're flying in a London Bobby, a French gendarme, an Italian carabinieri and a Punjabi police officer. They will all read pieces in their native language. It did take some convincing to get this event off the ground, but we're doing it. It proves the point that art can be direct.”
Zoveel goeds in Den Haag momenteel. Naast de televisie studio’s bij 1646, de spelshow bij Nest, het Peter Bogers retrospect bij Parts Project (nog op de to see lijst) opent morgen Monira Al Qadiri bij Stroom. Maar wat u zeker ook niet mag missen is de tijdelijke tweede ruimte die West in beheer heeft in de voormalige Hoge Raad (Lange Voorhout 34). Supergoede tentoonstelling en ook nog eens op een plek waar u normaliter niet snel binnen zult geraken. Gaat dat zien...
Continue reading on Trendbeheer.com
Continue reading on Trendbeheer.com
West opende tijdens Hoogtij een nieuwe dubbeltentoonstelling in huis Huguetan, de voormalige behuizing van de Hoge Raad waar ik nog niet was geweest en in de eigen ruimte. Huis Huguetan is een indrukwekkend gebouw waar het niet eenvoudig is om een tentoonstelling in te richten. Het zet West weer op scherp na jaren aan het Groene wegje te hebben tentoongesteld. De huidige tentoonstelling daar is gemaakt met kunstenaars die in het tijdschrift Gagarin zijn gepubliceerd. Dit tijdschrift, een initiatief van kunstenaar Wilfried Huet uit Antwerpen, publiceert teksten van beeldend kunstenaars die daar voorheen geen ervaring hadden. De tentoonstelling is nu gemaakt door HELD, een kunstenaarsgroep uit Antwerpen waarvan Huet deel uit maakt. De portefeuille is bepaald indrukwekkend, een internationale staalkaart van beroemde kunstenaars. De lijst in Huis Huguetan mag er bepaald ook wezen zoals u hieronder kunt zien.
Het tweede deel van de tentoonstelling, Gagarin, the Artists in Their Own Words, is te zien in de galerieruimte aan het Groene Wegje. Alle tot nu toe uitgekomen edities van Gagarin hebben een eigen voetstuk en een lege sokkel is voor de nieuwe en tevens laatste editie die in januari uit komt. Daarbij is dan ook een vroege publicatie die Andreas Slominsky in een serie van drie uitbracht. in dit boekje, (Grün) Die Geige, Die Geige heeft hij een aantal concepten beschreven die een aantal associaties losmaken die in zijn carrière belangrijk zijn en waar hij steeds op terug komt.
De derde kunstenaar is Joseph Beuys, van hem zijn een viertal schetsboeken in facsimile te zien: 4 Bücher aus: Project Westmensch uit 1958, waarmee hij zijn Erweiterte Kunstbegriff begon te vormen. Een intrigerend geheel zo samen, de teksten in alle edities van Gagarin, het boekje van Slominsky en de boeken van Beuys doen allen bewust of onbewust aan conceptontwikkeling, het is een bepaald soort kunst dat daar baat bij heeft, een kunst die verder gaat dan een plaatje in de galerie. Dat is ook met nadruk wat de kunstenaars in Huis Huguetan niet willen laten zien.
Het tweede deel van de tentoonstelling, Gagarin, the Artists in Their Own Words, is te zien in de galerieruimte aan het Groene Wegje. Alle tot nu toe uitgekomen edities van Gagarin hebben een eigen voetstuk en een lege sokkel is voor de nieuwe en tevens laatste editie die in januari uit komt. Daarbij is dan ook een vroege publicatie die Andreas Slominsky in een serie van drie uitbracht. in dit boekje, (Grün) Die Geige, Die Geige heeft hij een aantal concepten beschreven die een aantal associaties losmaken die in zijn carrière belangrijk zijn en waar hij steeds op terug komt.
De derde kunstenaar is Joseph Beuys, van hem zijn een viertal schetsboeken in facsimile te zien: 4 Bücher aus: Project Westmensch uit 1958, waarmee hij zijn Erweiterte Kunstbegriff begon te vormen. Een intrigerend geheel zo samen, de teksten in alle edities van Gagarin, het boekje van Slominsky en de boeken van Beuys doen allen bewust of onbewust aan conceptontwikkeling, het is een bepaald soort kunst dat daar baat bij heeft, een kunst die verder gaat dan een plaatje in de galerie. Dat is ook met nadruk wat de kunstenaars in Huis Huguetan niet willen laten zien.
‘See How The Land lays’ probeert om in vogelvlucht dat in beeld te brengen van wat Gagarin voor ogen kreeg tijdens zijn terugkeer naar de aarde!
De titel van de tentonstelling verwijst naar hoe het gaat met het land, veelzeggend anno nu!
Het kunstenaarstijdschrift Gagarin (The Artists in their own words) is een halfjaarlijks magazine en werd in 2000 opgericht door Wifried Huet, waarin hij de kunstenaars waar ook ter wereld, ongefilterd aan het woord liet met op vraag geschreven of nog niet gepubliceerde teksten. Gagarin staat voor de eerste mens die door de ruimte reisde. Het is voor Wilfried Huet cruciaal dat kunst niet geconsumeerd wordt als een hapklaar brokje, nee, men neemt de tijd om zich te laten overkomen met wat er zich afspeelt binnen zo’n kunstgegeven.
In 2016 besloot Huet op het hoogte punt te stoppen, de allerlaatste editie komt uit in januari 2017.
Het zijn dan 33 edities en op mijn vraag waarom dit aantal kreeg ik een boeiend antwoord: 33 is een mooi getal en de serie bestaat zo uit 3 x 3 reeksen, waarvan elke reeks van 11 een gelijksoortig uiterlijk heeft.
Vanaf begin 2017 wordt de complete reeks Gagarin verzameld in een genummerde doos, met de beperking van 2000 als aantal, om de exclusiviteit te bewaren. Deze worden internationaal gedistribueerd op een ‘first come first served basis’.
De tentoonstelling is samengesteld door het collectief HELD uit Belgie.
HELD wordt gevormd door vier mensen die een grote betrokkenheid hebben bij eigenzinnige kunst en kunstenaars. De eerste letter van hun achternaam vormt het woord HELD. Ze zijn praktijkgericht en stellen zich op als parner in crime van de kunstenaar. Uitgaande van de richting die de kunstenaar aangeeft en daarin zoekend naar een eigen podium!
HELD heeft deze presentatie in Den Haag ingericht met werken van kunstenaars die een bijdrage schreven voor Gagarin. Galerie West, die in zijn andere locatie o.a. de Gagarin presentatie toont, kan tijdelijk gebruik maken van deze prachtige locatie, en doet dat met intrigerende presentaties!
Bij binnenkomst kom ik in de centrale hal waar ook de infobalie is. Links en rechts hiervan zijn een aantal ruimtes ingericht, iedere installatie staat op zich, men hoeft dus niet een speciaal parcours af te leggen, wat wel zo prettig is. Uit de veelzijdige installaties die hier tentoongesteld worden belicht ik o.a. de volgende werken.
In de 1ste ruimte rechts van de info balie toont Marilou van Lierop een wonderlijke videofilm die absoluut je aandacht opeist. In eerste instantie lijkt het mij een gekrieoel van mensen wat ik niet kan plaatsen, pas als ik langer kijk zie ik wat er mogelijk gebeurt: Mensen die om en rond elkaar bewegen, zoals in een grootstad, zonder contact met de ander, volkomen anoniem. De overwegende kleur is groen, wat het beeld nog onvatbaarder maakt!
De groep staat centraal in het werk van Van Lierop, van een enkeling tot krioelende massa’s. Haar personages zijn anoniem en onherkenbaar, wat ook geldt voor hun omgeving.
Dan een adembenemend groot doek (digital print) van Gabriel Kure aan een tegen overgestelde muur. De materialen die Gabriel Kure gebruikt kunnen alledaagse objecten zijn zoals kranten, ontvangstbewijzen, verpakkingen, boodschappentassen, of zelfs bouwmateriaal. Wat Kuri intrigeert en wat hem bezig houdt zijn zijn bevragingen over kleur, materiaal, vorm en de werkelijkheid zoal hij die ervaart. Zo wil deze kunstenaar onze aandacht vestigen op de hedendaagse consumptiecultuur en de circulatie van geld, energie en informatie, zowel in onze mondiale economie als in onze dagelijks leven. De fascinerende uitstalling op een lange brede tafel van ‘The Books’ van Fabio Zimbres.
Op elk denkbaar oppervlak heeft Zimbres tekeningen en sketches achter gelaten, bijna als de grottekenaars ooit deden. Voor mij als (o.a.) tekenaar een lusthof, ik vergaap me aan de eenvoud en originaliteit van eigen gemaakte boeken en boekjes, kartonnetjes, papiertjes, oude telefoonboeken, oude accountant boeken en nog veel meer.. De kunstenaar laat hiermee zien dat je geen duur chique papier nodig hebt om op te tekenen, het kan overal op en de meerwaarde is voor mij duidelijk!
In de andere ruimte staat de installatie van Latifa Echakhch. Zo ontroerend, zo mooi in zijn oorspronkelijkheid: De kunstenaar noemt deze installatie ‘The Clouds’. Aan een aantal draden die vanaf het plafond komen tot bijna op de grond heeft Echakhch uit hout wolkjes gezaagd en die aan de draden bevestigd, zodat vlak boven de vloer zachtjes wolkjes bewegen! Wolkjes zoals je die als kind tekent, witte wolkjes, die helaas zo nooit aan de hemel staan… Ik moet ook grinneken, want dit is niet zonder humor! In een kartonnen doos ernaast staan op langspeelplaten werken van Johann Sebastian Bach, als een ode aan deze gecompliceerde eenvoud?
Guillaume Bijl presenteert zijn installatie ‘Nieuwe Democratische Partij’ afgekort NPD in een 19e eeuwse hoge, statige kamer. Alweer heb ik plezier, vooraan staan aan weerskanten van het podium 2x twee vlaggen opgesteld, met grote NPD teksten op monitoren aan de zijkanten. De rode loper is uitgelegd, met aan beide kanten grijze stoelen voor het “publiek”. Met een verwijzing naar extreem rechts in de inrichting hier, zou Trump hier niet misstaan! Dit werk is al ouder maar heeft aan actualiteit niet ingeboet!
Dan het “Fountain Archive". In 2009 begon Afif aan het project the “Fountain Archive". Een ongoing project, geinspireerd door Marcel Duchamp. Inmiddels bevat The Fountain Archive meer dan 600 afbeeldingen van publicaties van Duchamp’s porcelijnen urinaal.
Elke pagina van zo’n afbeelding is een publicatie en als een “found object” door de kunstenaar uitgescheurd en zorgvuldig ingelijst. Elke fase van het samenstellen van dit archief heeft zijn eigen zorgvuldige regels. Als er weer een nieuwe publicatie bijkomt wordt er van te voren, volgens een nauwkeurig ruimtelijk schema op de muur, een raster bijgetekend waarin deze komt te hangen. Het curieuse is natuurlijk dat je even zo vele meningen en opvattingen krijgt over een kunstwerk!
Verderop de instalatie van Diego Tonus, Processing Authorities – Study for the Esperanto Gavel’. De installatie speelt rond een onbekende en eenduidige groep van voorzittershamers, deze in het bezit van het Internationale Instituut van Social History (IISH) in Amsterdam. Alle hamers hebben een geschiedenis van voorzitten bij allerlei commissarissen, vergaderingen, actie groepen, religieuze en AA groepen etc.
Diego Tonus maakt van deze 53 ‘hamers’ objecten om te observeren, door samenwerking met een antropoloog, door de sociale en politieke perspectiven te herzien, en opnieuw vragen te stellen in relatie tot huidige situaties. Alle hamers hebben ook een eigen geluid en het bespelen en testen van de hamers is een symphony op zich! Ik geniet van deze tentoonstelling en ik hoop straks vele met mij!
De tentoonstelling loopt simultaan met een presentatie in de thuisbasis van West , waar behalve de volledige Gagarin uitgave ook het vierdelige exceptionele tekstboek Project Westmensch van Joseph BEUYS ter inzage ligt.
De tentoonstelling in HUIS HUGUETAN in Den Haag is zo de moeite waard om te bekijken, met humor en met veelzijdige gelaagdheid in het denken van de kunstenaars is HELD erin geslaagd om een andere realiteit te laten zien. Naar mijn mening belangrijk in deze tijd waarin men makkelijk vastloopt in het cliche!
En het is prettig dat er hier en daar begeesterde curatoren zijn zoals Wifried Huet, (in het rijtje met o.a. Hans Ulrich Obrist 20e eeuw, Vasalis 16e eeuw), die de waarde en het belang inzien van de ideeen van bijzondere eigenzinnige kunstenaars en deze in schrift, op welke manier dan ook, vastleggen. Ik denk dat dit belangrijke documenten voor onze toekomst zijn.
De titel van de tentonstelling verwijst naar hoe het gaat met het land, veelzeggend anno nu!
Het kunstenaarstijdschrift Gagarin (The Artists in their own words) is een halfjaarlijks magazine en werd in 2000 opgericht door Wifried Huet, waarin hij de kunstenaars waar ook ter wereld, ongefilterd aan het woord liet met op vraag geschreven of nog niet gepubliceerde teksten. Gagarin staat voor de eerste mens die door de ruimte reisde. Het is voor Wilfried Huet cruciaal dat kunst niet geconsumeerd wordt als een hapklaar brokje, nee, men neemt de tijd om zich te laten overkomen met wat er zich afspeelt binnen zo’n kunstgegeven.
In 2016 besloot Huet op het hoogte punt te stoppen, de allerlaatste editie komt uit in januari 2017.
Het zijn dan 33 edities en op mijn vraag waarom dit aantal kreeg ik een boeiend antwoord: 33 is een mooi getal en de serie bestaat zo uit 3 x 3 reeksen, waarvan elke reeks van 11 een gelijksoortig uiterlijk heeft.
Vanaf begin 2017 wordt de complete reeks Gagarin verzameld in een genummerde doos, met de beperking van 2000 als aantal, om de exclusiviteit te bewaren. Deze worden internationaal gedistribueerd op een ‘first come first served basis’.
De tentoonstelling is samengesteld door het collectief HELD uit Belgie.
HELD wordt gevormd door vier mensen die een grote betrokkenheid hebben bij eigenzinnige kunst en kunstenaars. De eerste letter van hun achternaam vormt het woord HELD. Ze zijn praktijkgericht en stellen zich op als parner in crime van de kunstenaar. Uitgaande van de richting die de kunstenaar aangeeft en daarin zoekend naar een eigen podium!
HELD heeft deze presentatie in Den Haag ingericht met werken van kunstenaars die een bijdrage schreven voor Gagarin. Galerie West, die in zijn andere locatie o.a. de Gagarin presentatie toont, kan tijdelijk gebruik maken van deze prachtige locatie, en doet dat met intrigerende presentaties!
Bij binnenkomst kom ik in de centrale hal waar ook de infobalie is. Links en rechts hiervan zijn een aantal ruimtes ingericht, iedere installatie staat op zich, men hoeft dus niet een speciaal parcours af te leggen, wat wel zo prettig is. Uit de veelzijdige installaties die hier tentoongesteld worden belicht ik o.a. de volgende werken.
In de 1ste ruimte rechts van de info balie toont Marilou van Lierop een wonderlijke videofilm die absoluut je aandacht opeist. In eerste instantie lijkt het mij een gekrieoel van mensen wat ik niet kan plaatsen, pas als ik langer kijk zie ik wat er mogelijk gebeurt: Mensen die om en rond elkaar bewegen, zoals in een grootstad, zonder contact met de ander, volkomen anoniem. De overwegende kleur is groen, wat het beeld nog onvatbaarder maakt!
De groep staat centraal in het werk van Van Lierop, van een enkeling tot krioelende massa’s. Haar personages zijn anoniem en onherkenbaar, wat ook geldt voor hun omgeving.
Dan een adembenemend groot doek (digital print) van Gabriel Kure aan een tegen overgestelde muur. De materialen die Gabriel Kure gebruikt kunnen alledaagse objecten zijn zoals kranten, ontvangstbewijzen, verpakkingen, boodschappentassen, of zelfs bouwmateriaal. Wat Kuri intrigeert en wat hem bezig houdt zijn zijn bevragingen over kleur, materiaal, vorm en de werkelijkheid zoal hij die ervaart. Zo wil deze kunstenaar onze aandacht vestigen op de hedendaagse consumptiecultuur en de circulatie van geld, energie en informatie, zowel in onze mondiale economie als in onze dagelijks leven. De fascinerende uitstalling op een lange brede tafel van ‘The Books’ van Fabio Zimbres.
Op elk denkbaar oppervlak heeft Zimbres tekeningen en sketches achter gelaten, bijna als de grottekenaars ooit deden. Voor mij als (o.a.) tekenaar een lusthof, ik vergaap me aan de eenvoud en originaliteit van eigen gemaakte boeken en boekjes, kartonnetjes, papiertjes, oude telefoonboeken, oude accountant boeken en nog veel meer.. De kunstenaar laat hiermee zien dat je geen duur chique papier nodig hebt om op te tekenen, het kan overal op en de meerwaarde is voor mij duidelijk!
In de andere ruimte staat de installatie van Latifa Echakhch. Zo ontroerend, zo mooi in zijn oorspronkelijkheid: De kunstenaar noemt deze installatie ‘The Clouds’. Aan een aantal draden die vanaf het plafond komen tot bijna op de grond heeft Echakhch uit hout wolkjes gezaagd en die aan de draden bevestigd, zodat vlak boven de vloer zachtjes wolkjes bewegen! Wolkjes zoals je die als kind tekent, witte wolkjes, die helaas zo nooit aan de hemel staan… Ik moet ook grinneken, want dit is niet zonder humor! In een kartonnen doos ernaast staan op langspeelplaten werken van Johann Sebastian Bach, als een ode aan deze gecompliceerde eenvoud?
Guillaume Bijl presenteert zijn installatie ‘Nieuwe Democratische Partij’ afgekort NPD in een 19e eeuwse hoge, statige kamer. Alweer heb ik plezier, vooraan staan aan weerskanten van het podium 2x twee vlaggen opgesteld, met grote NPD teksten op monitoren aan de zijkanten. De rode loper is uitgelegd, met aan beide kanten grijze stoelen voor het “publiek”. Met een verwijzing naar extreem rechts in de inrichting hier, zou Trump hier niet misstaan! Dit werk is al ouder maar heeft aan actualiteit niet ingeboet!
Dan het “Fountain Archive". In 2009 begon Afif aan het project the “Fountain Archive". Een ongoing project, geinspireerd door Marcel Duchamp. Inmiddels bevat The Fountain Archive meer dan 600 afbeeldingen van publicaties van Duchamp’s porcelijnen urinaal.
Elke pagina van zo’n afbeelding is een publicatie en als een “found object” door de kunstenaar uitgescheurd en zorgvuldig ingelijst. Elke fase van het samenstellen van dit archief heeft zijn eigen zorgvuldige regels. Als er weer een nieuwe publicatie bijkomt wordt er van te voren, volgens een nauwkeurig ruimtelijk schema op de muur, een raster bijgetekend waarin deze komt te hangen. Het curieuse is natuurlijk dat je even zo vele meningen en opvattingen krijgt over een kunstwerk!
Verderop de instalatie van Diego Tonus, Processing Authorities – Study for the Esperanto Gavel’. De installatie speelt rond een onbekende en eenduidige groep van voorzittershamers, deze in het bezit van het Internationale Instituut van Social History (IISH) in Amsterdam. Alle hamers hebben een geschiedenis van voorzitten bij allerlei commissarissen, vergaderingen, actie groepen, religieuze en AA groepen etc.
Diego Tonus maakt van deze 53 ‘hamers’ objecten om te observeren, door samenwerking met een antropoloog, door de sociale en politieke perspectiven te herzien, en opnieuw vragen te stellen in relatie tot huidige situaties. Alle hamers hebben ook een eigen geluid en het bespelen en testen van de hamers is een symphony op zich! Ik geniet van deze tentoonstelling en ik hoop straks vele met mij!
De tentoonstelling loopt simultaan met een presentatie in de thuisbasis van West , waar behalve de volledige Gagarin uitgave ook het vierdelige exceptionele tekstboek Project Westmensch van Joseph BEUYS ter inzage ligt.
De tentoonstelling in HUIS HUGUETAN in Den Haag is zo de moeite waard om te bekijken, met humor en met veelzijdige gelaagdheid in het denken van de kunstenaars is HELD erin geslaagd om een andere realiteit te laten zien. Naar mijn mening belangrijk in deze tijd waarin men makkelijk vastloopt in het cliche!
En het is prettig dat er hier en daar begeesterde curatoren zijn zoals Wifried Huet, (in het rijtje met o.a. Hans Ulrich Obrist 20e eeuw, Vasalis 16e eeuw), die de waarde en het belang inzien van de ideeen van bijzondere eigenzinnige kunstenaars en deze in schrift, op welke manier dan ook, vastleggen. Ik denk dat dit belangrijke documenten voor onze toekomst zijn.