Metropolis M, 6.10.2009, Erik van Tuijn
Constant Dullaart viert zijn succes bij West
Den Haag, West, 11/09/09 - 10/10/09

Een viering was het, de artist talk van Constant Dullaart in West in Den Haag afgelopen vrijdag. Een viering van blauw, van Dullaarts verhuizing naar Berlijn, het einde van zijn doceeractiviteiten aan de Rietveld, het academiebestaan, een viering van het kleine alledaagse dat verwondert, een viering van de leegte, en - niet onbelangrijk een viering van de dienende instelling van veel kunstinstituten.

Nu ben ik van Dullaart geen lyrische beeldspraak en feestelijk proza gewend: bij zijn presentatie op de Rijksakademie eind 2008 moesten bezoekers zich een weg banen tussen afvalzakken en rondslingerend puin om iets van zijn werk te zien. Pseudo-achteloos sjokt Dullaart, biertje in de hand door zijn installatie, opgebouwd door de galerie. Dulaart viert er zijn nieuwverworven status mee, hij woont sinds kort in Berlijn en kon niet eerder aanwezig zijn om mee te helpen met opbouwen.

Nog eens lekker versterkt door de vroegvallende avond en de felle TL balken aan het plafond doet zijn installatie formeel en minimalistisch aan: felblauwe rechthoeken van plakplastic sieren de muren en her en der staan en hangen sokkels, plankjes en andere contrapties. Het zijn beamer mounts, objecten van diverse pluimage waar beamers in of op geplaatst worden, die Dullaart heeft geleend bij diverse kunstinstituten in het land. De diversiteit ervan is opvallend: van professionele telescoopsteunen tot huisvlijt gebouwd door de inpandige technische dienst. ‘Een viering van de dienstbare aard van de kunstinstelling’, zegt hij. Op deze avond echter, doen ze er nauwelijks toe, verdwenen als ze raken tussen de opgestelde banken en het verzamelde publiek. De blauwe vlakken symboliseren de projectievlakken van de afwezige beamers, en het geheel heeft veel weg van een ruimtelijk ontwerp van Rietveld waaruit twee kleuren ontvreemd zijn. Om de feestelijkheid te accentueren zwerven er her en der ballonnen rond (ook blauw natuurlijk) en heeft Dullaart een blauw t-shirt gekocht.

Om het feest van zijn succes, zijn vertrek als docent bij de Rietveld academie, te vieren wil hij deze avond – in zijn eigen woorden – ook zelf als beamer mount fungeren door zijn tentoonstelling als podium aan te bieden aan twee van zijn zojuist afgestudeerde studenten. De twee, Rietvelders ten top, zijgen neer op stoelen aan weerzijden van een beamer op een tafeltje (nee, niet een van de geleende exemplaren volgens mij) en beginnen door hun MacBook te grasduinen op zoek naar dingen om te laten zien, elkaar aanvullend als ze even niets weten te zeggen over hun eigen werk. Een serie afbeeldingen over kleine ontdekkingen passeert de revue: hun gedeelde interesse in stempels, aardappelvormige objecten, sponzen en de grote diversiteit aan plastic bekertjes die de wereld rijk blijkt te zijn.

Onbedoeld hoogtepunt van de avond is de road movie die zij samen gemaakt hebben. Om de veilige, maar ook verstikkende atmosfeer te ontvluchten die zo kenmerkend is voor kunstacademies, gaan ze er een dagje tussenuit. Een autotripje op een grijze winterdag, langs molens, velden en vijvertjes, terwijl uit de autoradio de soundtrack van de dag schalt: Talk Talks ‘Such A Shame’ en andere krakers uit de Top 2000 van Radio 2. Geheel in lijn met Alain de Bottons opvattingen over op reis gaan uit (zie The Art of Travel) – wordt al snel duidelijk dat de road trip niet de gewenste ontsnapping is, de academie zit in hen zelf en weigert achtergelaten te worden bij de poort: ‘Laten we een video maken! Jij gaat daar aan de rand van de vijver staan, en dan film ik je, dat is heel neo-romantisch!’ roept de een de ander toe, de daad bij het woord voegend. Als je op de academie zit is alles automatisch kunst, ook als je dat probeert te voorkomen. Een dronken bezoeker achter in de galerie slaakt een gil die door merg en been gaat, maar door nagenoeg iedereen genegeerd wordt. Hoort er vast ook bij.

Dullaart sluit de viering in minimalistische stijl af door met zijn blauwe shirt op de opgestelde camera af te lopen waardoor de projectievlak van de enige werkelijk aanwezige beamer op blauw gaat. Voorstelling voorbij, tijd voor een biertje. Een van de studenten vertelt dat ze wel getwijfeld hebben of ze zich voor Dullaarts karretje moesten te laten spannen vanavond.